Spiskovi admirala koji su se do sada pojavljivali u raznim izvorima su bili prilično netačni i razlikovali su se međusobno. Ovaj spisak, koji je sastavio prof. dr Antun Sbutega, admiral Bokeljske mornarice Kotor, je rezultat dugogodišnjih istraživanja arhivskih dokumenata od kojih su mnogi do skoro bili nepoznati, kao i drugih izvora koji se odnose na tu temu, i on je do sada najprecizniji. Pri tome je navedeno kada postoje nedoumice, neprecizni ili kontroverzni podaci u izvorima.

Kratke biografije pojedinih admirala su navedene kada je za to bilo dovoljno sigurnih podataka. Dalja istraživanja treba da razriješe postojeće nedoumice.

ADMIRALI

Na čelu kotorske Bratovštine svetog Nikole mornara, kako se sve do polovine XIX vijeka zvala današnja Bokeljska mornarica, je do kraja XV vijeka bio gastald, kojeg je birala Skupština na godinu dana. Sa početkom mletačke vladavine lučki kapetani se nazivaju admirali, ali oni, međutim, ne rukovode Bratovštinom. Prvi poznati admrial kotorske luke je bio Živko Mace, kojega dokumenti pominju 1440. godine. Prvi admiral koji je, pored funkcije lučkog kapetana, bio i na čelu Bratovštine pomoraca u Kotoru, odnosno bio istovremeno gastald i admiral luke, je bio Alegreto Nigro. On se na toj funkciji pominje u dokumentima iz 1493. godine. Obično se iz toga izvodi zaključak da je tada Bratovština dobila vojnu funkcije, što nije tačno. Kako sjedoče neki izvori i smtraju mnogi istoričari, ona je imala i ranije vojnu funkciju, vršila popis pomoraca i organizovala njihov vojni odred, te sa ratnim brodovima Kotora branila grad, zaliv i obalu. Od 1493. godine na čelu Bratovštine je admiral, kojega bira Skupština Bratovštine, a potvrđuju ga mletačke vlasti. Admirala su birali ugledni građani Kotora sa velikim pomorskim iskustvom i njegov mandat je bio doživotan. U toku XVI vijeka pored admirala se ponekad javljaju i gastaldi kao rukovodioci Bratovštine, a kasnije se funkcija gastalda gubi.

Admirali Bratovštine su imali višestruke funkcije: upravljali su Bratovštinom, bili lučki kapetani, vojni zapovjednici, pomorski stručnjaci i arbitri u pomorskim sporovima i najvažnije ličnosti građanske klase. Zato su oni, pored mletačkog providura i biskupa, bili najvažnije osobe u Kotoru. Kada je Bratovština polovinom XIX vijeka postala memorijalna organizacija, admirali su izgubili ostale funkcije osim upravljanja Bratovštinom, i birali su se od najuglednijih osoba iz Kotora i okoline. Od 1493. godine pa do danas admirali su bili pripadnici porodica iz Kotora, Prčanja, Dobrote i Perasta.

Alegreto Nigro, koji se u dokumentima 1477. pominje prvi put kao admiral luke Kotor (odnosno lučki kapetan) se 1493. pominje kao gastald i admiral Bratovštine.

Božo Dentali (Nadal Dentali) se pominje kao admiral 1503. godine.

Tripun Brajan (Triphone Braian) se pominje kao admiral 1504. godine.

Ivan Beli (Ioannes Belli) se pominje kao admiral 1508. godine.

Jakob Beli (Jacopo Belli) se pominje kao admiral 1542. godine, a obavljao je tu funkciju vjerovatno do 1550. Bio je zarobljen od strane gusara i njegova supruga se trudila da ga otkupi.

Ivan Radmanov Dentali (Ioannis Radmani Dentali) bio je admiral od 1560. do 1572. godine.

Nikola Ivanov Dentali (Nicolò quondam Zuanne Dentali) se pominje kao admiral 1570, a bio je i narodni prokurator.

Nikola Ptiković (Nicolò Pticovich) je prvi slijedeći admiral koji se pominje u dokumentima tek 1624. godine.

Ivan Lazari (Zuanne Lazzari) je bio admiral od 1631. do 1635. godine.

Đuro Scura (Zorzzi Scura) se pominje kao admiral 1643. godine, a obavljao je ovu funckiju vjerovatno do 1652. godine.

Tripun Lukov Luković (Triffon de Luca Lucovich ) je izabran za admirala 1652. i obavljao tu funkciju do smrti 1656. godine. Rođen je na Prčanju 1585. godine. Svojom fregatom je trideset godina prevozio državnu poštu između Venecije, Zadra, Kotora i Krfa. Više puta su ga napadali turski i gusarski brodovi, koje je uspijevao da odbije. Kada su ga jednom zarobili Turci, uspio je da se sam oslobodi. Za svoje zasluge imenovan je za admirala dukalom Senata Mletačke republike od 5. juna 1652. godine. Podigao je na Prčanju crkvu Gospe od Karmena, u kojoj je i sahranjen 1656. godine.

Luka Tripunov Luković (Luca quondam Triffon) se pominje kao admiral 1662. godine.

Luka Lazari (Luca Lazzari) je imenovan za admirala 1666. godine (prema nekim izvorima 1663).

Neki historičari pominju kao admirala 1682. godine. Rada Raškovića (Rade Rashovich), što je pogrešno; on se samo potpisao na jednom dokumentu umjesto admirala, kao što se 1680. potpisao Nikola Tripunov sa Prčanja (Nicolò de Trifon da Parzagno).

Nikola Kukarača (Nicolò Cucurazzia) je bio admiral od 1688. do 1689. godine.

Petar Kukarača (Pietro Cucarazzia) se pominje kao admiral 1689. godine.

Nikola Kukarača se ponovo pominje kao admiral 1692. godine, dakle u drugom mandatu, što je neobično jer su admirali bili birani doživotno.

Petar Kalceta (Piero Calzzetta) je bio admiral od 1694. do 1713. godine.

Nikola Šipčić (Nicolò Sipchich) je izabran za admirala1714. godine.

Ivan Zifra (Zuanne Zifra ) je bio admiral od 1734. do 1750. godine.

Vicko Buharin (Vicenzo Buccarin) je bio admiral od 1750. do 1793. godine.

Antun Rosi (Antonio Rossi) je izabran za admirala 1793, pošto je prethodno od 1781. godine. bio viceadmiral. Mletačka vlada je kasnije osporila njegov izbor i tražila da se izmijeni procedura izbora admirala, čime bi se izmijenila duga tradicija, privilegije i ugrozila autonomija Bratovštine pomoraca To je izazvalo oštru i odlučnu reakciju Bratovštine, građana i plemića Kotora, kao i komuna u okolini u kojima je djelovala Bratovština. Najzad je mletačka vlada bila prisiljena da povuče ranije odluke i prizna Rosijev izbor za admirala. Rosi je bio admiral i poslije propasti Mletačke republike 1797. sve do ukidanja Bratovštine do strane francuskih vlasti 1811. godine.

Kako je veliki dio dokumenta iz vremena druge austrijske vladavine Bokom 1814–1918. kasnije uništen, a ni sva dokumenta koja su sačuvana u arhivima nijesu istražena, istoriju Mornarice iz toga perioda, kao i imena admirala, djelimično poznajemo iz podataka, ne uvijek preciznih, autora iz XIX vijeka koji su pisali o Mornarici (Gelcich, Raffaeli, Parall itd.). Tako su, prema Gelcichu, poslije obnavljanja Bratovštine 1833. godine admirali bili:

Nikola Ognjenović (Nicolò Ognjenovich) od 1833. do 1836. godine.

Andrija Zakarija Barbeta (Andrea Zaccaria Barbetta) od 1836. do 1848. godine.

Andrija Nikolić (Andrea Nicolich) od 1848. do 1849. godine, kada je Mornarica ponovo ukinuta.

Tripo Zifra (Triffon Ziffra) je prema poznatim dokumentima bio admiral 1840. godine. Ukoliko su ti podaci tačni, time je na kratko bio prekinut kontinuitet funkcije admirala Andrije Nikolića.

Tripun Smekja (Trifone Smechia) je poslije ponovnog obnavljanja Bratovštine kao memorijalne organizacije pod nazivom Plemenito tijelo Bokeljske mornarice bio admiral 1859. godine.

Luka Peci (Luca Pezzi) je bio admiral 1860. godine.

Nikola de Matei (Nicolò de Mattei), koji je bio i gradonačelnik Kotora, je bio admiral od 1862. do 1878. godine.

Marko Luković je bio admiral od 1878. do 1886. godine.

Anton Luković je bio admiral od 1887. do 1911. Rođen je u Kotoru 1830. godine u poznatoj prčanjskoj plemićkoj porodici. Završio je gimnaziju i polagao maturu kao klerik, ali se ukrcao na prčanjski jedrenjak „Slavomir“ i iskrcao u Kardifu (Engleska), gdje je počeo raditi na kopnu. Ubrzo je postao jedan od najvećih privrednika, vlasnik nekoliko rudnika ugljena i jedan od naših najvećih brodovlasnika XIX vijeka. Bio je potpredsjednik trgovačke i industrijske komore u Londonu. Besplatno je ustupio svoju zemlju u Tivtu za gradnju austrijskog pomorskog Arsenala i centralnog parka. Umro je 1911. godine.

Bogdan Tripković je bio admiral od 1913. do 1922. Rođen je u Dobroti 1862. godine. Poručnički ispit položio je 1882, a kapetanski 1855. godine. 1886. godine je stupio u službu državne kompanije „Austrijski Lloyd“ u Trstu. Već 1891. počinje samostalnu trgovinu drvetom, a 1895. osniva sopstvenu pomorsku kompaniju i agenciju „Ditta D. Tripcovich“, koja je 1914. godine postala najveća privatna kompanija u tadašnjoj Austrougarskoj. Tokom I svjetskog rata brodovi Tripkovića bili su konfiskovani za vojne potrebe, ali je krajem rata kompanija nastavila svoj uspješni rad sve do Tripkovićeve iznenadne smrti 1925. godine. Rad su uspje­šno nastavili njegovi sinovi Mario i Oliviero.

Marko Dabčević je bio admiral od 1922. do 1935. godine. Rođen je u Dobroti 1850. godine. Kao pomorski kapetan, zapovjednik najvećih parobroda „Austrijskog Lloyda“, 1910. godine je zaslužio titulu komodora i kao takav zapovijedao flotom od 103 parobroda društava „Lloyd“, „Tripkovich“ i „Cosulich“, usidrenih u Prokljanskom jezeru kod Šibenika za vrijeme I svjetskog rata. Kako je Trst po Rapal­skom ugovoru iz 1920. godine pripao Italiji, vratio se u Dobrotu poslije 50 godina plovljenja i 30 godina zapovijedanja. Bio je predsjednik Opštine Dobrota i brojnih kulturnih i nacionalnih društava. Umro je 1945. godine.

Karlo Radoničić je bio admiral 1935. godine. Rođen je u Dobroti 1879. U Kotoru je završio kla­sič­nu gimnaziju 1897. godine, a Medicinski fakultet u Beču 1902. godine, gdje je obavljao bolničku praksu interne medicine i postao asistent na bečkom Univerzitetu. Godine 1919. postao je profesor na Medicinskom fakultetu u Zagrebu, gdje je osnovao Medicinsku kliniku i bio njen predstojnik. Godine 1921. imenovan je za rektora Sveučilišta i osnovao Studentski dom i Centralnu studentsku menzu. Kao poznati internista, čitao je zapažene referate na liječničkim kongresima širom Evrope. Na karike, 13. januara 1935. godine, bio je izabran za admirala Bo­keljske mornarice, ali je već 12. novembra iste godine umro i bio prenesen i sahranjen u Dobroti.

Luka Matović je bio admiral od 1936. do 1941. godine. Rođen je 1877. godine u Dobroti. Nautičku školu je završio u Kotoru i plovio na bokeljskim jedrenjacima (gdje je doživio čudesno spasenje u oluji) sve do 1900. godine, kada je položio kapetanski ispit i stupio u službu „Austrijskog Lloyda“, a zatim „Oceanije“ i drugih društava. Tokom I svjetskog rata doživio je torpedovanje kao pilot broda „Bregenz“. II svjetski rat je proveo kao zapovjednik u službi saveznika, a zatim ostao u Njujorku kao otpremnik brodova. Poslije smrti dr Karla Ra­doničića 1935. godine bio je izabran za admirala Bokeljske mor­narice, a 1941. se zahvalio na dužnosti zbog nemogućnosti prisustvovanja proslavama. Umro je 1958. godine.

Rudolf Đunio (Rudolf Giunio) je bio admiral od 1941. do 1959. godine. Rođen je u Kotoru 1884. godine, gdje je završio gimnaziju. Nastavio je studije u Pragu i tamo diplomirao na Visokoj tehničkoj školi, a studirao je i pravo. Bavio se aktivno politikom rukovođen slovenofilskim idejama, povezujući od 1909. godine studentska društva Beča, Graca, Insbruka, Brna, Krakova, Zagreba i Beograda, i bio saradnik u brojnim časopisima. Sarađivao je sa istaknutim ličnostima političkog života, posebno iz južnoslovenskih zemalja (Korošec, Supilo, Radić, Leontić, Davidović, Smodlaka, Trumbić, J. Mijušković i dr.), a u tadašnjoj istaknutoj češkoj nacionalnopolitičkoj organizaciji Mafija, čiji je predsjednik bio E. Beneš, bio je član kao jedini među južnim Slovenima. Zbog zasluga za rad u Mafiji dobio je 1920. godine. odličje Ratnog križa, a 1929. čehoslovačkog Bijeloga lava III reda, poljskog Polonia restituta, Jugoslovensku krunu sa lentom i ordene Svetog Save od IV do I reda. Zbog antiaustrijske djelatnosti bio je Beču osuđen za veleizdaju i proveo tri godine u zatvoru do februara 1918. kada je amnestiran. Nastavio je sa političkim djelovanjem i 1918. prebjegao ribarskim čamcem za Italiju, gdje se priljučio Jugoslovenskom odboru za ujedinjenje.

Poslije ujedinjenja nastavio je političku i novinarsku aktivnost; 1919. god. je poslanik Privremenog narodnog predstavništva, uređuje list Slobodna tribuna, i glavni je ravnatelj Jugoslovenskog novinarskog dioničarskog društva. Od 1928. god. se stalno nastanjuje na Prčanju. pa je 1933–1936. biran za načelnika opštine, a pritom je predsjednik turističkog društva Jadranski fjord, Komisije za turizam u Kotoru i banski vijećnik za Kotor. Još 1927. godine. postavljen je za člana uprave, a kasnije i zamjenika generalnog direktora društva Brodarstvo AD Boka, koje od 1934. god. mijenja naziv u Zetska plovidba. Te iste 1934. godine. kupuje list Glas Boke, čiji je vlasnik sve do italijanske okupacije.

Zajedno sa Ćirom Kamenarovićem radi na obnovi Bokeljske mornarice, pa se 1934. godine donosi novi statut. Godine 1936. izabran je za viceadmirala, a u januaru 1941. za admirala. Poslije italijanske okupacije 1941. godine energično je odbio zahtjev da pokrene djelatnost Bokeljske mornarice. Bio je uhapšen i interniran u Italiji, gdje je ostao za vrijeme II svjetskog rata, kada Mornarica nije djelovala.

Poslije oslobođenja, Mornarica je obnovila rad i učestovala na proslavi svetoga Tripuna 1945. i 1946. godine. Ali je zatim odnos komunističkog režima prema Mornarici promijenjen – ona se tretira kao folklorna organizacija i insistira se na njenom odvajanju od vjerskih tradicija. Admiral Đunio se tome suprostavio i, vidjevši da je nemoćan, dao ostavku 1946. godine, ali ona nije prihvaćena. Tako je on formalno ostao admiral do smrti 1959. godine, iako ga je u svim manifestacijama u tom periodu zamijenjivao podadmiral Luka Milošević. Komunističke vlasti su ga uhapsile 1951. godine i proveo je više mjeseci u istražnom zatvoru, da bi bio pušten na intervenciju tadašnjeg predsjednika Narodne skupštine Jugoslavije Ivana Ribara.

Umro je 1959. godine na Prčanju, gdje je sahranjen uz učešće odreda Mornarice i počasti koje pripadaju admiralu.

Vladislav Brajković je bio admiral od 1964. do 1989. godine. Rođen je 1905. godine u Kninu, a potiče iz stare peraške pomorske porodice. Nakon završene gimnazije u Kotoru upisuje se na Pravni fakultet u Beogradu na kome diplomira 1927. godine. Doktorsku disertaciju je odbranio 1933. godine na univerzitetu u Aix-en-Provenceu u Francuskoj i počeo da radi u Ministarstvu saobraćaja Kraljevine Jugoslavije u Beogradu. Već 1937. godine počinje svoj nastavni rad na Pravnom fakultetu u Subotici, a 1941. godine prelazi na Pravni fakultet Sveučilišta u Za­grebu, na kome osniva Katedru za pomorstvo i opšte prometno pravo. U okviru ove katedre započinje svoj uspješni nastavni i naučni rad na području pomorskog prava učestvujući u kodifikaciji domaćeg zakonodavstva, kao i rad na međunarodnoj unifikaciji zakonodavstva u oblasti pomorskog prava.

Akademik Brajković bio je redovni član Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, član Slovenske akademije nauka i umjetnosti, i Crnogorske akademije nauka i umjetnosti i drugih naučnih društava. Bio je an­gažovan u osnivanju i radu Jugoslavenskog ud­ruženja za pomorsko pravo u Zagrebu, kome je bio predsjednik od 1954. do 1973. godine, a bio je i potpredsjednik CMI od 1969. do 1973. godine.

Akademik Brajković se posebno istakao aktivnošću na obnovi rada i pisanju statuta Bokeljske mornarice iz 1964. godine, koja je bila skoro sasvim prestala sa radom. Pri Pomorskom muzeju u Kotoru organizovao je, zajedno sa ranijim ministrom zdravlja Crne Gore i predsjednikom opštine Kotor Matom Petrovićem, rad na oživljavanju djelatnosti ove drevne pomorske organizacije na novim osnovama, pa je na Obnavljačkoj skupštini Bokeljske mornarice 30. avgusta 1964. godine izabran za njenog admirala, u kom svojstvu je ostao sve do smrti 1989. godine.

Miloš Milošević je bio admiral od 1991. do 2012. godine. Rođen je 1920. godine u Splitu, gdje je završio osnovnu školu i dva razreda kla­sične gimnazije, zatim nastavio realnu gimnaziju na Ceti­nju i u Subotici, gdje je maturirao 1938. godine i upisao studije na Pravnom fakultetu, koje je dovršio u Padovi, a poslije II svjetskog rata diplomirao je na ro­man­skoj grupi Filozofskog fakulteta u Beogradu, 1948. godi­ne. Uporedo se bavio predavanjem sviranja violine u ni­žoj i srednjoj muzičkoj školi u Kotoru.

Od 1953. godine prelazi na rad u tadašnji Državni arhiv u Kotoru, gdje se kao arhivista počinje baviti arhivističkim i istorijskim istraživanjima. Od 1965. godine dobio je zvanje višeg arhiviste, a zatim arhivskog savjetnika. U Parizu je 1970. godine završio arhivsku specijalizaciju, a 1978. godine postavljen je za direktora Istorijskog arhiva Kotor, gdje je sa puno elana i umijeća prenosio na mlađe kolege svoje bogato znanje, širio zainteresovanost i razvijao ljubav prema arhivskoj djelatnosti uopšte. Na Filozofskom fakultetu u Zadru odbranio je 1974. godine doktorsku disertaciju pod naslovom: „Boka Ko­torska za vrijeme mletačke vladavine (1420–1797)“.

Objavio je oko dvije stotine istorijskih, pravnih, arhivističkih, bibliotekarskih, književno-istorijskih, istorijsko-umjetničkih i muzikoloških radova u periodici, kao i dvadesetak knjiga. Bio je član tima u pisanju posebnog elabo­rata za upis istorijskog i geografskog područja Kotora u Listu dobara svjetske prirodne i kulturno-istorijske baš­tine UNESCO u oktobru 1979. godine i koautor izložbe „Arhiv i nauka“ i niza antologijskih izdanja.

Bio je predsjednik, potpredsjednik i član brojnih društava i učesnik mnogih međunarodnih arhivističkih kongresa. Bio je jugoslovenski predstavnik u Međuna­rod­nom arhivskom savjetu (MAS), a u Londonu 1980. go­dine je izabran za predsjednika Sekcije profesionalnih društava arhivista (SAPA) pri UNESCO za pe­riod 1980–1984. godine, gdje je pokrenuo izdavanje spe­cijalnog arhi­vistič­kog biltena „Ianus“

U penziju je otišao 1985. godine, ali je i dalje ostao aktivan i vezan za svoj matični Arhiv, tako da je završio rad na prevođenju, obradi, komentarisanju i redigovanju kapitalnog projekta kritičkog izdanja „Sta­tuta grada Kotora“ prema mletačkom izdanju iz 1616. godine, a u sklopu proslave 1200 godina translacije relikvija patrona Kotora, sv. Tripuna, priredio je fototipsko izdanje sa prepisima, prevodima i regestima „Statuta Bratovštine svetog Nikole mornara u Kotoru“ iz 1463. go­dine (sa alegatima do 1807. godine).

Za admirala Bokeljske mornrice je izbaran 1991.godine i tu funkciju je obavljao do kraja života. Odlikovan je Ordenom rada sa zlatnim vijencem, ordenoma reda Danice Hrvatske sa lentom i likom Katarine Zrinske. a dobio je i druga priznanja. Preminuo je 2012. godine u 92. godini života.

Antun Sbutega je rođen u Kotoru 1949 godine. Osmogodišnju školu je završio na Prčanju, a gimnaziju u Kotoru. Diplomirao je na Ekonomskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, gdje je kasnije stekao zvanje magistra sa tezom „Marketing u pomorskom brodarstvu“, i doktora ekonomskih nauka sa tezom „Politika razvoja pomorskog brodarstva Jugoslavije“.

Početkom 1977. godine zaposlio se u Srednjoj pomorskoj školi, gdje je predavao ekonomske predmete. Od oktobra 1977. do oktobra 1991. godine radio je na Višoj pomorskoj školi, odnosno Fakultetu za pomorstvo u Kotoru, gdje je u zvanju asistenta, predavača i docenta predavao više ekonomskih predmeta: Ekonomika brodarstva, Ekonomika luka, Ekonomika saobraćaja i Marketing u pomorskom brodarstvu.

Zajedno sa porodicom odselio se 1991. godine u Rim, gdje i sada provodi dio godine. Od 1994. do 2007. godine radio je u Kongregaciji za evanđelizaciju naroda (Vatikan), gdje se bavio finansiranjem katoličkih misija u svijetu.

Od 1. janura 2007. do 30. aprila 2013. obavljao je dužnost ambasadora Crne Gore pri Svetoj Stolici i Suverenom viteškom malteškom redu, a od 16. februara 2015. do penzionisanja, 1. decembra 2017. godine, ambasadora Crne Gore u Republici Italiji i nerezidentnog ambasadora u Republici Malti i Republici San Marino.

Sarađivao je sa više univerziteta u Italiji, a bio je angažovan kao profesor Marketinga u turizmu na Fakultetu za mediteranske poslovne studije u Tivtu.

Učestvovao na mnogim naučnim skupovima i projektima. Autor je brojnih naučnih i stručnih radova objavljenih u bivšoj Jugoslaviji, Crnoj Gori, Hrvatskoj, Vatikanu i Italiji iz oblasti ekonomike pomorstva, ekonomike turizma, marketinga, istorije, diplomatije i kulture, te književnih djela, među kojima su „Ekonomika i organizacija pomorskog brodarstva“ 1984. godine, „Marketing u pomorstvu“ 1984, „Storia del Montenegro“ (Istorija Crne Gore) 2007, „Ljudi iz Boke“ 2012, „Pisma iz Rima“ 2013, drama „Ozana“ 2015, zbirka poezije „Sjećanje na more“ 2015. i „Ikona vitezova. Istorija ikone Bogorodice Fileremske“ 2017, “Histroija pomorstva Crne Gore u kontekstu jadranskog mediteranskog i svjetskog pomorstva” 2019 g, i “Bratstvo Sbutega protagonista historije Prčanja i Boke do XVI do XXI stoljeća.” Sarađuje sa više listova i časopisa u kojima je objavio veliki broj članaka.

Odlikovan je Velikim križem Papskog reda Pio IX, Velikim križem za zasluge Suverenog viteškog malteškog reda, Velikim križem Reda Danilo I, vitez je Suverenog viteškog malteškog reda, kao i vitez Svetog viteškog Konstantinovog reda svetog Đorđa.

Izabran je za admirala Bokeljske mornarice Kotor 20. juna 2016. godine.